گریستم ، اشک تنها تسلی بخش من

و لب فرو بستم، بی هیچ شکوه ای

روحم غرق در سیاهی اندوه

و پنهان در ژرفنای شادمانی تلخ خود

مرا بر رویای رفته ی زندگانیم دریغی نیست

فنا شو در تاریکی، ای روح عریان!

که من ،تنها به تاوان عشق خویش می اندیشم

پس بگذار بمیرم اما عاشق بمیرم!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: